De beschermelinge

Een spannend en gelaagd debuut over familiebanden en de vraag of onze herinneringen wel te vertrouwen zijn

‘Elke wagen reed aan ons voorbij, elke bus vergat ons op te halen. Wij waren weglopers, nomaden in een land waarin we ons al lang verleden waanden. Bewegen dan maar. Lopen lopen lopen. Sneeuwvoetjes en ijsklompen. We gingen drie aan drie, met de armen dicht in elkaar gehaakt. Zo zou de warmte van de ene naar de andere overgaan, als een warmtepomp. Van Dikke Milans kruin tot aan Kleine Jorans tenen, en weer terug. De drie truien die ik over elkaar aan had, belemmerden mijn bewegingen. Dat gaf niet, ik was toch de beschermelinge. Ik hoefde niets.’