The Hill We Climb
Placeholder
Deel deze pagina:
Specificaties:
Bestellen
 |
 |
 |
 |
 |
 |
naar e-book
Specificaties:
Inkijkexemplaar:
 WK |
|
WK Gorman's gedicht is van grote klasse, zeker voor haar leeftijd. Klinkt ontzettend badinerend, maar dat is het niet. Zo jong al een volledig 'accomplished' dichter zijn is zo goed als onmogelijk als je de grote voorbeelden kent van dichters en dichteressen die zó lang kauwden op hun teksten. Neem bv Emily Dickinson. Gorman's gedicht is nieuw, gelaagd, reikt ver, maar is in zijn geheel wel een erg letterlijke weergave van een visie, waarvan je overigens hoopt dat meer Amerikanen (en andere wereldburgers) die zouden hebben. En dat alles in een wat klassiek georienteerd Engels met grote souplesse, althans in mijn oren. Krieger's vertaling haalt dat niveau in het Nederlands niet helemaal, vind ik, waarbij direct gezegd is, hoe moeilijk het is om poezie te vertalen. Ik lees mooie vondsten, ze blijft zo dicht mogelijk bij de rijm-intenties van Gorman, ook bij haar intenties van het hele gedicht. De vertaling ademt Gorman, vind ik. De kunstenares Krieger heeft zich duidelijk (en terecht) ondergeschikt gemaakt aan Gorman's kunst. Ik vind dat op zich al een prestatie. Maar Krieger oordeelt over het Nederlands dat het een nuchtere en stugge taal is. Dát is precies wat ik teruglees in haar vertaling. Ze is minder begaafd in Nederlands dan je zou wensen. Waarom vertaalt ze bv niet "The loss we must carry, the sea we must wade" (zoals in de VK werd gerecenseerd) met een eenvoudig "Het verlies moet gedragen, de zee moet doorwaad". Háár keuze vind ik juist wat stijf en stug aandoen. Nou ja, ik veroorloof me nu veel te veel hier, zeker waarschijnlijk als "witte binaire cis heteroman" (ik zal het wel niet snappen) en misschien is mijn keuze ook wel helemaal fout... Hoe dan ook, vind ik Krieger's aanpak heel erg te prijzen, zeker onder die zware maatschappelijke, maar wat oneigenlijke druk, maar ik wacht liever in stilte een toch nog wat beter resultaat af; wellicht ook door Krieger. Op termijn... |
Amanda Gorman (1998) is een Amerikaanse dichter en activist. Ze spreekt zich uit voor milieubescherming, gelijkheid en genderrechtvaardigheid. Gormans werk heeft eerder een podium gekregen in diverse media, van The New York Times tot O, The Oprah Magazine. In 2017 benoemde Urban Word haar tot de allereerste National Youth Poet Laureate van de Verenigde Staten. De speciale editie van haar inaugurele gedicht The Hill We Climb kwam binnen op nummer 1 in de bestsellerlijst van The New York Times en dat geldt ook voor haar debuutbundel Noem ons wat we dragen.
Meer van deze auteur
Meer van deze auteur
 Noem ons wat we dragen Amanda Gorman |
Gorman's gedicht is van grote klasse, zeker voor haar leeftijd. Klinkt ontzettend badinerend, maar dat is het niet. Zo jong al een volledig 'accomplished' dichter zijn is zo goed als onmogelijk als je de grote voorbeelden kent van dichters en dichteressen die zó lang kauwden op hun teksten. Neem bv Emily Dickinson. Gorman's gedicht is nieuw, gelaagd, reikt ver, maar is in zijn geheel wel een erg letterlijke weergave van een visie, waarvan je overigens hoopt dat meer Amerikanen (en andere wereldburgers) die zouden hebben. En dat alles in een wat klassiek georienteerd Engels met grote souplesse, althans in mijn oren. Krieger's vertaling haalt dat niveau in het Nederlands niet helemaal, vind ik, waarbij direct gezegd is, hoe moeilijk het is om poezie te vertalen. Ik lees mooie vondsten, ze blijft zo dicht mogelijk bij de rijm-intenties van Gorman, ook bij haar intenties van het hele gedicht. De vertaling ademt Gorman, vind ik. De kunstenares Krieger heeft zich duidelijk (en terecht) ondergeschikt gemaakt aan Gorman's kunst. Ik vind dat op zich al een prestatie. Maar Krieger oordeelt over het Nederlands dat het een nuchtere en stugge taal is. Dát is precies wat ik teruglees in haar vertaling. Ze is minder begaafd in Nederlands dan je zou wensen. Waarom vertaalt ze bv niet "The loss we must carry, the sea we must wade" (zoals in de VK werd gerecenseerd) met een eenvoudig "Het verlies moet gedragen, de zee moet doorwaad". Háár keuze vind ik juist wat stijf en stug aandoen. Nou ja, ik veroorloof me nu veel te veel hier, zeker waarschijnlijk als "witte binaire cis heteroman" (ik zal het wel niet snappen) en misschien is mijn keuze ook wel helemaal fout... Hoe dan ook, vind ik Krieger's aanpak heel erg te prijzen, zeker onder die zware maatschappelijke, maar wat oneigenlijke druk, maar ik wacht liever in stilte een toch nog wat beter resultaat af; wellicht ook door Krieger. Op termijn...