Not That Kind of Girl

In ‘Ontmaagd mij (Nee, echt, ga je gang)’ doet ze verslag van haar eerste keer, die niet helemaal aan haar verwachtingen voldeed; in ‘Foute jongens’ onderzoekt ze waarom ze zich zo lang aangetrokken heeft gevoeld tot klootzakken; ‘Is dit wel echt?’ is een prachtige bespiegeling op haar obsessie met de dood, en in ‘Ik heb niet met ze geneukt, maar ze schreeuwden tegen me’ verheugt Dunham zich op de nietsontziende en allesonthullende memoires die ze zal schrijven als ze tachtig is en het haar niets meer kan schelen hoe de wereld over haar denkt.

Not That Kind of Girl is een rauwe, ontroerende reeks berichten van het front van de strijd die volwassen worden heet. ‘Ik voorvoel nu al mijn toekomstige schaamte dat ik me verbeeldde je ook maar iets te kunnen bieden,’ schrijft Dunham, ‘maar als ik met dat wat ik heb geleerd één lullig baantje draaglijker kan maken voor jou, of je ervan kan weerhouden het soort seks te hebben waarbij je het gevoel hebt dat je je schoenen moet aanhouden voor het geval je er halverwege de daad vandoor wilt gaan, dan was elke misstap van mij het waard.’