Pogingen iets van het leven te maken

Vanaf het begin van het boek word je meegenomen in het leven van Hendrik, een man van +83jaar die, zoals hij bij de aanvang van het boek zegt, "niet van bejaarden houdt"!

De korte hoofdstukken geven je een beeld van het alledaagse leven in het verzorgingstehuis; de soms harde realiteit verweven met zoveel leuke anekdotes over het huis en de bewoners. Je wil steeds verder lezen want je wil méér te weten komen over "omanido" en hun geplande uitstapjes of activiteiten. Naast humor die de rode draad is doorheen het boek, word je geconfronteerd met de dagelijkse realiteit: de houding van de directrice, de nieuwe "huisregels", de kostprijs van de zorg, omgaan met de andere bewoners.

Je krijgt sympathie voor Evert, die een amputatie moet ondergaan, voor Griet die dement wordt, voor Eefje die een beroerte krijgt met alle gevolgen van dien. Maar steeds is Hendrik er voor zijn vrienden. Ontroerend hoe hij bekommerd is voor anderen, intussen zelf soms sukkelen met zijn gezondheid. Leuk om de anekdotes te lezen van de scootmobiel, of hoe hij sommige problemen aanpakt om het leven toch wat aangenamer te maken.

Er is toch één zin die mij bijgebleven is...."ouderdom en ongeduld gaan hand in hand",daarom alleen al geef ik dit mooi boek door aan mijn beide ouders,intussen ook +82 jaar,maar nog thuis wonend.