Iene Miene Mutte

Iene miene mutte

Tien pond grutten

Tien pond kaas

Iene miene mutte is de baas.

In het razend spannende debuut 'Iene miene mutte' is het absoluut niet duidelijk wie de baas is. Is het de seriemoordenaar die mensen dwingt om een hartverscheurende keuze te maken, of het slachtoffer dat het heft in eigen handen neemt? Of toch de politie die met man en macht de schade probeert te beperken?Wie sterft en wie blijft leven wordt een spel zonder winnaars. Inspecteur Helen Grace spant zich tot het uiterste in om een opeenvolgend aantal moorden op te lossen, maar de dader is haar steeds een stap voor. Wat volgt is een bloedstollende race tegen de tijd.

Het verhaal is knap opgebouwd. In korte, krachtige hoofdstukken volgt de lezer afwisselend de slachtoffers, de moordenaar, Helen Grace en een aantal mensen uit haar team. Elk hoofdstuk heeft een nieuwe verrassing in petto. M.J. Arlidge is zonder twijfel een expert in cliffhangers. Meermaals dacht ik: "Ik lees nog tot het einde van dit hoofdstuk en dan ga ik slapen/doe ik de afwas/ga ik zwemmen/….". Mijn bed, de afwas, het zwembad… moesten het uiteindelijk nog uren zonder mij stellen, want stoppen met lezen was geen optie. Het wisselende vertelperspectief zorgt voor een enorme spanningsboog en sleurde me helemaal het verhaal in. Tot de laatste pagina zat ik op het puntje van mijn stoel.

Dat M.J. Arlidge een ruime ervaring als scenarioschrijver heeft blijkt uit de beeldende manier waarop het verhaal gestalte krijgt. De personages vormen een intrigerende groep mensen waarover je meer wil te weten komen. Helen Grace staat centraal in alle chaos. Ze heeft op korte tijd carrière gemaakt bij de politie en steekt haar ambities niet onder stoelen of banken. Maar ook zij worstelt met haar eigen demonen. Ze verbergt haar achtergrond en ware zelf waardoor ze voor haar omgeving een mysterie is: "Ze had een dik pantser dat ze aan de wereld presenteerde en dat maakte haar tot wie ze was: hard, veerkrachtig, niet in staat tot twijfel of spijt. Ze wist dat dat verre van de waarheid was, maar het was verbazingwekkend hoeveel mensen het geloofden." Door de informatie die druppelsgewijs gegeven wordt, krijgt de lezer steeds een ander beeld van haar. Op het einde van het verhaal blijven er nog heel wat vragen onbeantwoord. Gelukkig liggen de volgende vijf (!) delen met Helen Grace als hoofdpersonage al klaar. De twee eerstvolgende boeken Piep zei de muis en Pluk een roos zijn al vertaald en krijgen lovende lezersrecensies. Ik reserveer alvast een paar dagen om me af te zonderen.